Stwardnienie rozsiane

Stwardnienie rozsiane jest chorobą ośrodkowego układu nerwowego, polegającą na rozsianym, ogniskowym uszkodzeniu osłonki mielinowej, izolującej włókna nerwowe. Stwardnienie rozsiane pojawia się najczęściej między 2 a 3 dekadą życia. W wyniku choroby dochodzi do nieodwracalnych uszkodzeń nerwów, na skutek których większość chorych ma ograniczoną aktywność fizyczną, a jedna czwarta jest przykuta do wózka inwalidzkiego.Stwardnienie rozsiane ma zróżnicowany i nieprzewidywalny przebieg a od określenia przebiegu choroby uzależniona jest diagnostyka i leczenie. W diagnostyce stosuje się elektroencefalografię, rezonans magnetyczny, badanie płynu mózgowo-rdzeniowego. Leczenie: objawowe odznacza się bardzo małą skutecznością ponieważ wiele problemów osób u których zdiagnozowano stwardnienie rozsiane pozostaje nierozwiązanych. Dostęp do nowoczesnych terapii niestety jest bardzo ograniczony ponieważ w Polsce brak jest kompleksowego podejścia do leczenia tej skomplikowanej choroby.

Objawy

Choroba charakteryzuje się szerokim wachlarzem objawów takich jak:
osłabienie siły mięśniowej, sztywność mięśni, uczucie mrowienia, kłucia, zaburzenia równowagi i koordynacji ruchów, zamazane lub podwójne widzenie, nietrzymanie moczu lub stolca.

Leczenie

Leki są skuteczne na ogół w leczeniu objawów SM i działają na: częstość i nasilenie rzutów choroby, odczyn zapalny, spastyczność, sztywność i bolesność mięśni.
Istotną rolę odgrywa fizykoterapia zwalczająca sztywność kończyn, zachowująca ruchomość stawów oraz poprawiająca krążenie krwi.